Een paar maanden geleden stond ik bij een station op iemand te wachten, toen een mevrouw naar me toe kwam. Ze vroeg of ik wat geld voor haar had. Nu voorzie ik mijn medemensen zelden van geld, omdat ik meestal geen contanten bij me heb. Als ik dat wel heb en ik kom iemand tegen die zegt dringend geld nodig te hebben, dan weet ik nooit goed of ik nou harteloos ben door de bedelaar te negeren, of dat ik iemands exotische hobby faciliteer als ik wel iets geef. Gokken, drugsgebruik of het eten van friet kapsalon voor vijf uur ’s middags, bijvoorbeeld. Dat gokken kan ik met een beetje goede wil nog zien als een slecht gemotiveerde poging om méér geld te genereren, maar drugs en kapsalons gaan me echt te ver.
De mevrouw in kwestie had geld voor eten nodig. Want ze had diabetes en een laag bloedsuiker. Ik zei dat ik dan wel iets voor haar had en gaf haar een flesje AA-drink, maar daar steeg haar bloedsuiker te snel van, zei ze. Ze wilde geen suiker, ze wilde brood. En wel nu. Ze was zonder geld, zonder gezelschap, zonder telefoon en zonder iets te eten van huis gegaan voor een ommetje, en werd overvallen door een hypo. Ik heb haar dan maar € 2 gegeven. Nooit zal ik weten of die mevrouw nou dom, of ik onnozel was.
Nog een paar maanden eerder, op een ander station, wilde ik wat te drinken halen bij de Albert Heijn. Er stond niemand achter de kassa; al het personeel stond bij een man van ergens in de twintig die vóór de kassa wazig voor zich uit zat te staren op een stoel. Op mijn vragende en wat verontruste blik antwoordde iemand dat de man in de winkel in elkaar was gezakt. Hij was blijkbaar overvallen door een stevige hypo. Ik vroeg of hij hulp nodig had van iemand die verstand van zaken had. Nee, dat hoefde niet, de man had van het personeel frisdrank en broodjes uit de winkel gekregen en begon al op te knappen.
De drang om een medediabeet te helpen, maakte plaats voor irritatie. Ik heb ook wel eens een hypo in het openbaar, maar ik heb altijd iets te eten of te drinken bij me. Ik vind dat je als volwassen persoon met diabetes zelf aansprakelijk bent voor je ziekte, inclusief hypo’s. Niemand solliciteert naar de functie van executive diabetesmanager bij zichzelf, maar als je die pet eenmaal draagt, heb je een baan voor het leven. Natuurlijk is het fijn als er zich een assistent manager in de vorm van een ouder, vriend of partner aandient, maar ligt de eindverantwoordelijkheid niet altijd bij jezelf? Als suikerbeest van huis gaan en er vanuit gaan dat je niets kan overkomen, lijkt mij nogal naïef. Erop rekenen dat anderen je problemen wel voor je oplossen ook. Ben ik te streng? Misschien. Ben ik jaloers? Een beetje wel. Ik moet altijd gewoon betalen in de supermarkt.
Eerder verschenen op Mydiabetesdigital.com