Er zijn mensen met diabetes die met weinig moeite goed ingesteld blijven. Er zijn mensen die met goed opletten een heel eind komen. En er zijn mensen die, ook al doen ze nog zo hun best, er niet in slagen de boel op orde te krijgen. Hun dagcurves zien eruit als een achtbaan waar iedereen, altijd, groen uitgeslagen uitkomt. Het is met mensen met diabetes eigenlijk net zo als met je gewicht: sommige mensen kunnen eten wat ze willen en komen, ook al sporten ze niet, geen gram aan. Er zijn mensen die door redelijk gezond te eten en braaf te sporten, aardig op gewicht blijven. En er zijn mensen die nog niet naar een schijfje komkommer kunnen kijken zonder twee kilo aan te komen, vervolgens op dieet gaan, en evenzogoed, na een veelbelovende start, weer op hol slaan als een jojo met concentratieproblemen. Ja, ik weet wel dat jojo’ers veel ellende kunnen voorkomen door juist te stoppen met drastisch diëten, misschien hun levensstijl iets moeten aanpassen, maar bij hopeloze diabeten gaat dat in de meeste gevallen niet op. Ze hebben geen schuld. Ze doen niets verkeerd. Ze doen hun aller-opperbeste best, en toch wil het maar niet lukken.
Natuurlijk zijn er mensen met diabetes die strenger voor zichzelf mogen zijn, maar ik heb het hier over de categorie mensen die al zo streng voor zichzelf is dat ze een koolhydratenfobie ontwikkeld hebben, beginnen te trillen als ze een verpakking stripjes opentrekken, en met de moed in hun schoenen, verslagen, timide voor hun internist staan: weer niet gelukt. En als het bij die laatste categorie mensen fout gaat, dan is het einde zoek. De normaal al ontregelde diabeet is nu ontregeld in het kwadraat. De meter geeft alleen nog schaamwaarden aan. En waar ligt het aan? Geen idee. Hormonen? Aangekomen of juist afgevallen? Een geniepige ontsteking? Is het stress, of zijn het soms aardstralen? Niet dat de gemiddelde kangoeroediabeet (boing, boing…) daarin gelooft, maar alle andere mogelijkheden zijn bijkans al afgevinkt. En omdat zelfs de diabetische mens soms nog in de waan verkeert dat alles te regelen is, alles te controleren is, alles te verbeteren is (en als je mislukt heb je niet hard genoeg gevochten. Dus ten strijde!) zet de kwadraatontregelde diabeet bij wijze van guerrilla-offensief de wekker ’s nachts om de twee uur, eet de achtbaandiabeet elke dag op precies dezelfde tijd precies hetzelfde, en haalt, nog niet verslagen, oh nee, als ultieme maatregel De Weegschaal tevoorschijn. Niet die waar je zelf op gaat staan, nee, de keukenweegschaal. Zo’n ding dat andere mensen gebruiken om ingrediënten voor cake en dergelijke af te wegen, maar hoeveel koolhydraten zitten er in hemelsnaam in een plakje zelfgemaakte cake? De stuiterdiabeet kijkt wel uit. Weegt mijn plakje brood 30, 32 of 36 gram? Het zou weinig moeten uitmaken, maar de weegdiabeet weegt, meet, en ploetert voort. De hopeloze diabeet weet ook wel wat voor narigheden ontregelde diabetes met zich meebrengt, maar de nachtmerries zijn een al lang gepasseerd stadium. Nog maar zelden wordt de discodiabeet ’s nachts plakkerig van het zweet wakker met een hoofd vol angstvisioenen, hoewel ze altijd als een oranje stoplicht op de achtergrond blijven knipperen. In een constante staat van strijdbare verslagenheid gaan ze door, leven ze verder in een wereld waarin anderen wel slagen. Wie weet wie de geslaagde flierefluiter is, en wie de verbeten ploeteraar?
Zoals die wanstaltig dikke vent op de bank achter de tv twee huizen verderop misschien geen luie veelvraat is maar een eenzame man met een rotziekte die wel naar buiten wil maar het niet kan, zo is de ontregelde diabeet misschien geen mislukt persoon die niet hard genoeg vecht, maar iemand die elke minuut van de dag met kapotte wapens een al verloren oorlog voert.
Eerder verschenen op Mydiabetesdigital.com